ای معبود من! اگر آنقدر در پیشگاه توبگریم که پلک های چشمانم بیفتد، واگر آنقدر به آواز بلند بنالم که صدایم قطع گردد، واگر آنقدر در برابر تو بایستم که پاهایم ورم کند، وآنقدر برایت رکوع کنم که استخوان های پشتم از جا کنده شود، وآنقدر تو را سجده کنم که چشمهایم از کاسه به در آید، وهمه ی عمر خاک زمین بخورم و تا پایان زندگی آب خاکستر آلود بنوشم، ودر این میان آنقدر ذکر تو را بگویم که زبانم از کار فرو ماند و سپس از روی شرمندگی از تو چشم به آفاق آسمان نگشایم، با این همه سزاوار محو یکی از گناهانم نخواهم بود. واگر هنگامی که مستوجب آرامشت شوم مرا بیامرزی،و هنگامی که مستحق عفو تو گردم از من درگذری، پس همانا آن آمرزش و عفو حق من نیست ومن از روی سزاواری شایسته ی آن نشده ام، زیرا جزای من در اولین بار که تو را عصیان کردم ، دوزخ بوده پس اگر برای آن مرا عذاب فرمایی، در حق من ستم نکرده ای .
21438 بازدید
5 بازدید امروز
13 بازدید دیروز
25 بازدید یک هفته گذشته
Powered by Gegli Social Network (Gohardasht.com)
Copyright ©2003-2024 Gegli Social Network (Gohardasht) - All Rights Reserved
Developed by Dr. Mohammad Hajarian